Zmierzch Synów Babilonu

Kimże jesteś by wolno ci było patrzeć na mnie z góry

I palcem mi wskazywać dokąd mam ja iść?
Uciekaj, szaleńcze, tam gdzie twoje miejsce
I zgnij na deszczu jak jesienny liść.

To ja, który staję przeciwko schematom

I mam czelność twierdzić, że nie jestem jak inni

Twierdzisz, że się mylę? To chodź i walcz za to

I padnij - i umrzyj, choćbyś był niewinny.


Jako wychodzę naprzeciw zbrodniarzom

By stawić czoła przegniłej korupcji

I otworzyć drzwi wszystkim tym, co marzą

I wyzwolić energię na drodze erupcji –


Samotnie czy wspólnie – nie ma to znaczenia

Kto ze mną – przyjaciel, kto przeciw jest wrogiem

Powołam do walki młodych ludzi z cienia

I uśpione siły postawię na nogi


Oto jak rodzi się nowa epoka – epoka ludzi gotowych do czynu

Ambitnych, niezależnych i o czystych dłoniach

Epoka zmierzchu Babilonu synów

I kapłanów zrodzonych z Pandemonium łona...


Staję więc gotowy, oczekując na sygnał

Toteż drżyjcie słudzy złotego szatana

Nadszedł okres czystek i tysięcy wygnań

Gdy dobro lśnić będzie jak blask Słońca z rana.

Marillion - Made Again

I have been here many times before
In a life I used to live
But I have never seen these streets so fresh
Washed with morning rain
I have seen this face a thousand times
Every morning of my life
But I never saw these eyes so clear
Free of doubt and pain

Like the whole world has been made again

I have been here many times before
In a life I used to live...

And it's all because you made me see
What is false and what is true
Like the inside and the outside of me
Is being made again by you

And it's all because you made me see
What is false and what is true
Like the inside and the outside of me
Has been made again by you

Like a bright new morning
Like a bright new day
I woke up from a deep sleep
I woke up from a bad dream

To a brand new morning
To a brand new day
Like the whole world has been made again.

Valentine's day

Ona mówi do mnie cicho
Gdy jesteśmy sami
Chowamy się przed światem
Za zamkniętymi drzwiami.

A wtedy liczy się tylko ona
A umysł mój kołysze się jak łódź na wodzie
A to, że na ziemi jest tyle problemów
To w tych momentach nic mnie nie obchodzi.

Cóż, w końcu nikt nie chce być sam
Bądź co bądź nic niezwykłego w tym nie ma
I tak naprawdę to jesteśmy tacy sami
A wszystko inne chyba nie ma znaczenia.


:)


ta :)

Śmierć

Osobiście śmierci się nie boję, bo umrzeć kiedyś trzeba, co za różnica kiedy. Myślę, że już po niej mało mnie będzie obchodziło to, co robiłem za życia. Do śmierci nie spieszy mi się z dwóch powodów: myślę, że mam jeszcze dużo do zrobienia po tej stronie, poza tym są osoby, którym byłoby bardzo przykro z tego powodu.
Smutno mi, gdy ktoś umiera. Nie z powodu samej osoby, bo myślę, że jej samej wcale po tej drugiej stronie nie jest gorzej. Po prostu każdy zmarły pozostawia po sobie pustkę i żal, szczególnie swoich bliskich. Dla każdego z nas śmierć bliskiej osoby jest tragedią, obojętnie w co wierzy.
Zadziwiające, jak bardzo potrafią się zsolidaryzować ludzie ze zmarłym i jego bliskimi. Mam wrażenie, że wtedy stają się, choćby na chwilę, lepszymi ludźmi. Nawet jeżeli zmarłej osoby nie znali osobiście, ale mieli z nią jakąś styczność. Może wtedy wszyscy sobie uświadamiają "to mogłem/am być ja"? Nie wiem. Generalnie wolałbym, żeby społeczeństwo potrafiło odczuwać nie tylko w chwilach tragedii, ale też na co dzień. Zróbcie coś dobrego dla zmarłego i zastanówcie się nad sobą.

Także smutno mi. Chociaż człowieka osobiście nie znałem. Zresztą dlatego nie wpiszę sobie w opisie na komunikatorze znicza. Źle mi się to kojarzy, poza tym nie mam chyba do tego prawa. Niech opłakują inni. Ja się tylko posmucę. Choć trochę z opóźnieniem, bo z opóźnieniem się dowiedziałem. Nieistotne. Co jest teraz istotne?

O mnie


Student.

Kontakt ze mną pod adresem mailowym/tlenowym: bartosz-m@o2.pl bądź przez gg: 2651193.