I
Im bliżej byliśmy granicy królestwa, tym bardziej zdawałem sobie sprawę z celu mojego powołania do tego zadania. Trakty stawały się mniej uczęszczane, teren bardziej pagórkowaty. Wiejskie domostwa pojawiały się sporadycznie, za to więcej było drzew. Bardzo dobrze mi znanych drzew. Wiedziałem co to oznacza – tułaczkę po bezdrożach, podróż przez totalnie obcy las.
O wielu rzeczach mogłem powiedzieć, że nie jestem w nich dobry. Właściwie o większości rzeczy mogłem tak powiedzieć. Ale, nie chwaląc się, moje umiejętności odnajdywania drogi i przeżycia w puszczy i na pustkowiu stały się nieprzeciętne, niemal nadludzkie. Lata, jakie spędziłem w drodze, w tym momencie procentowały.
Tak. Byłem w tym dobry. Dość dobry, by przeprowadzić Annę i jej dziecko przez tę pieprzoną puszczę. Dostarczyć ich tam, gdzie będą bezpieczni.
Zaczynałem rozumieć. Wszystko układało się w logiczną całość.
Poza Gregiem, który z wolna się rozpadał.
***
Dopiero teraz zaczynało do mnie docierać, że Greg już od naszego pierwszego po latach spotkania nie był sobą. Moja ciągła frustracja powodowała, że nie byłem w stanie dostrzec zachodzących w nim dziwnych przemian, postępujących bardzo powoli, lecz nieustannie. Teraz jednak te procesy się nasiliły i mag stawał się nie tyle niepoczytalny, ile psychicznie niesprawny. Jego umysł przechodził nadzwyczaj ciężką próbę, na którą absolutnie nie był przygotowany. Efekty tego były bardzo niepokojące.
Greg w ogóle przestał mnie zauważać. Nie rozmawiał ze mną, jeżeli pierwszy się do niego nie odezwałem. Nawet wtedy nie potrafił się skupić, zapominał, co mówiłem przed chwilą i, co gorsza, co on sam mówił. Miał dziwaczne przestoje myślowe; przez kilka minut prowadził ze mną żywą konwersację, po czym ni stąd ni zowąd popadał w głębokie zamyślenie. Od euforii przechodził do żalu, by po chwili wybuchnąć niczym nieuzasadnionym gniewem. Dawny, opanowany i niemal pozbawiony uczuć Greg umierał.
Najgorsze było to, że wykonywał czynności zupełnie niespodziewane i groźne. Potrafił znienacka zacząć krzyczeć na cały głos lub bawić się nożami i dość niebezpieczny sposób. Co chodziło mu po głowie – nie wiedziałem, ale miałem wrażenie, że mój przyjaciel dziecinnieje. Oczywiście, gdy pytałem go o te zachowania, nie pamiętał ich. Chwile normalności przeplatał chwilami głupoty, całkowicie mu obcej; sprawiało to wrażenie, jakby w jego umyśle zagnieździł się inny człowiek, momentami przejmujący kontrolę nad jego nim.
Cały swój czas w miarę normalnego funkcjonowania poświęcał na rozmowy z Anną, która traktowała go jak dziecko. Wtedy na czoło maga wstępował pot, oczy się zawężały w geście wysiłku umysłowego; z całej mocy poszukiwał sposobu znalezienia z nią kontaktu, zbliżenia się do niej. Nie potrafił pojąć, dlaczego on – samiec alfa, zdobywca kobiecych serc, nie może dotrzeć do tej prostej, ale jakże pięknej kobiety.
Prostej – a jednocześnie niezwykłej.
Pierwszą rzeczą, jaka rzucała się w oczy podczas patrzenia na nią, były jej oczy. Nie były podobne do błękitnych źrenic niewiast z północy; raczej podobne tym z zachodniej części świata, ale znacznie jaśniejsze. Ich brąz był czysty, przejrzysty, idealny. A z tych wielkich oczu patrzyła mądrość i nieograniczone niczym dobro i prostota. Nigdy nie było w nich nienawiści, gniewu, zazdrości. Ta para zawsze obdarzała rozmówcę spojrzeniem życzliwym i serdecznym. Cieszyła się najmniejszym drobiazgiem, smuciły ją cierpienia i ból.
Twarz Anny była okrągła i delikatna; jej łagodne i miękkie rysy sprawiały, że nie można było oderwać od niej oczu. Z tą twarzą kontrastował ubiór – zwykłe szaty wieśniaczki, pracującej na co dzień fizycznie, by dobrze opiekować się domostwem. Jej dłonie były, pomimo młodego wieku, wysuszone i zniszczone, a przy tym bardzo delikatne.
Nie miałem żadnego powodu, żeby dziwić się uczuciom Grega. Sam także kochałem tę dziewczynę, ale jak siostrę. Dla niego zaś stała się ona obsesją, celem życia. I jedną z przyczyn jego szaleństwa.
